शिवमहिम्न स्तोत्र (संस्कृत)
श्री पुष्पदन्त उवाच
Shiv Mahima Stotram Sanskrit
महिम्नः
पारं ते परमविदुषो यद्यसदृशी ।
स्तुतिर्ब्रह्मादीनामपि
तदवसन्नास्त्वयि गिरः ।
अथावाच्यः
सर्वः स्वमतिपरिणामावधि गृणन् ।
ममाप्येष स्तोत्रे हर निरपवाद परिकरः ॥१ ॥
अतीतः पन्थानं तव च महिमा वाङ्मनसयो ।
रतद्व्यावृत्त्या यं चकितमभिधत्ते श्रुतिरपि ।
स कस्य स्तोतव्यः कतिविधगुणः कस्य विषयः ।
पदे त्वर्वाचीने पतति न मनः कस्य न वचः ॥२॥
मधुस्फीता वाचः परमममृतं निर्मितवतः ।
तव ब्रह्मन्किं वागपि सुरगुरोर्विस्मयपदम् ।
मम
त्वेतां वाणीं गुणकथनपुण्येन भवतः ।
पुनामीत्यर्थेऽस्मिन्
पुरमथन बुद्धिर्व्यवसिता ॥ ३ ॥
तवैश्वर्यं
यत्तज्जगदुदयरक्षाप्रलयकृत् ।
त्रयीवस्तु
व्यस्तं तिसृषु गुणभिन्नासु तनुषु ।
अभव्यानामस्मिन्
वरद रमणीयामरमणीं
विहन्तुं
व्याक्रोशीं विदधत इहैके जडधियः ॥ ४ ॥
किमीहः
किं कायः स खलु किमुपायस्त्रिभुवनं ।
किमाधारो
धाता सृजति किमुपादान इति च ।
अतयैश्वर्ये
त्वय्यनवसरदुःस्थो हतधियः ।
कुतर्कोऽयं
कांश्चिन्मुखरयति मोहाय जगतः ॥ ५ ॥
अजन्मानो
लोकाः किमवयववन्तोऽपि जगतां ।
अधिष्ठातारं
किं भवविधिरनादृत्य भवति ।
अनीशो
वा कुर्यादुवनजनने कः परिकरो ।
यतो
मन्दास्त्वां प्रत्यमरवर संशेरत इमे ॥ ६ ॥
त्रयी
सांख्यं योगः पशुपतिमतं वैष्णवमिति ।
प्रभिन्ने
प्रस्थाने परमिदमदः पथ्यमिति च ।
रुचीनां
वैचित्र्यादृजु-कुटिल - नानापथजुषां ।
नृणामेको
गम्यस्त्वमसि पयसामर्णव इव ॥७॥
महोक्षः
खट्वाङ्गं परशुरजिनं भस्म फणिनः ।
कपालं
चेतीयत् तव वरद तन्त्रोपकरणम् ।
सुरास्तां
तामृद्धिं दधति तु भवद्भ्रप्रणिहितां ।
न हि
स्वात्मारामं विषयमृगतृष्णा भ्रमयति ॥ ८ ॥
ध्रुवं
कश्चित् सर्वं सकलमपरस्त्वध्रुवमिदं ।
परो
ध्रौव्याध्रौव्ये जगति गदति व्यस्तविषये ।
समस्तेऽप्येतस्मिन्
पुरमथन तैर्विस्मित इव ।
स्तुवन्जिमि
त्वां न खलु ननु धृष्टा मुखरता ।।९।।
तवैश्वर्यं
यत्नाद् यदुपरि विरचोर्हरिरध । परिच्छेत्तुं यातौ अनलमनल स्कन्धवपुषः ।
ततो
भक्तिश्रद्धाभरगुरुगृणद्भ्यां गिरिश यत् ।
स्वयं
तस्थे ताभ्यां तव किमनुवृत्तिर्न फलति ॥ १० ॥
अयत्नादापाद्य
त्रिभुवनमवैरव्यतिकरं ।
दशास्यो
यब्दाहूनभृत रणकण्डूपरवशान् ।
शिरःपद्मश्रेणी-रचितचरणाम्भोरुहबलेः
।
स्थिरायास्त्वभ्दक्तेस्त्रिपुरहर
विस्फूर्जितमिदम् ।। ११ ।।
अमुष्य
त्वत्सेवा-समधिगतसारं भुजवनं ।
बलात्कैलासेऽपि
त्वदधिवसतौ विक्रमयतः ।
अलभ्या
पातालेऽप्यलसचलिताङ्गुष्ठशिरसि ।
प्रतिष्ठा
त्वय्यासीद् ध्रुवमुपचितो मुह्यति खलः ।। १२ ।।
यदृद्धिं
सुत्राम्णो वरद परमोच्चैरपि सतीं ।
अधश्चक्रे
बाणः परिजनविधेयस्त्रिभुवनः ।
न
तच्चित्रं तस्मिन्वरिवसितरि त्वच्चरणयोः ।
नकस्याप्युन्नत्यै
भवति शिरसस्त्वय्यवनतिः ॥ १३ ॥
अकाण्डब्रह्माण्ड
क्षय चकितदेवासुरकृपा
विधेयस्यासीद्यस्त्रिनयन
विषं संहृतवतः
स
कल्माषः कण्ठे तव न कुरुते न श्रियमहो ।
विकारोऽपि
श्लाघ्यो भुवनभयभङ्गव्यसनिनः ॥ १४ ॥
असिद्धार्था
नैव क्वचिदपि सदेवासुरनरे ।
निवर्तन्ते
नित्यं जगति जयिनो यस्य विशिखाः ।
स
पश्यन्नीश त्वामितरसुरसाधारणमभूत् ।
स्मरः
स्मर्तव्यात्मा न हि वशिषु पथ्यः परिभवः ।। १५ ।।
मही
पादाघाताद् व्रजति सहसा संशयपदं ।
पदं
विष्णोर्भ्राम्यत् भुजपरिघरुग्णग्रहगणम् ।
मुहुर्द्यौर्दीस्थ्यं
यात्यनिभृतजटाताडिततटा ।
जगद्रक्षायै
त्वं नटसि ननु वामैव विभुता ।। १६ ।।
वियद्व्यापी
तारागणगुणितफेनोद्गमरुचिः ।
प्रवाहो
वारां यः पृषतलघुदृष्ट शिरसि ते ।
जगद्वीपाकारं
जलधिवलयं तेन कृतमि-
त्यनेनैवोन्नेयं
धृतमहिमदिव्यं तव वपुः ।। १७ ।।
रथः
क्षोणी यन्ता शतधृतिरगेन्द्रो धनुरथो ।
रथाङ्गे
चन्द्रार्कौ रथचरणपाणिः शर इति ।
दिधक्षोस्ते
कोऽयं त्रिपुरतृणमाडम्बरविधिः ।
विधेयैःक्रीडन्त्यो
न खलु परतन्त्रा प्रभुधियः ।। १८ ।।
हरिस्ते
साहस्त्रं कमलबलिमाधाय पदयोः ।
यदेकोने
तस्मिन् निजमुदहरन्नेत्रकमलम् ।
गतो
भक्त्युद्रेकः परिणतिमसौ चक्रवपुषा ।
त्रयाणां
रक्षायै त्रिपुरहर जागर्ति जगताम् ।। १९ ।।
क्रतौ
सुप्ते जाग्रत्त्वमसि फलयोगे क्रतुमतां ।
क्व
कर्म प्रध्वस्तं फलति पुरुषाराधनमृते ।
अतस्त्वां
संप्रेक्ष्य क्रतुषु फलदानप्रतिभुवं ।
श्रुतौ
श्रद्धां बद्ध्वा दृढपरिकरः कर्मसु जनः ||२०||
क्रियादक्षो
दक्षः क्रतुपतिरधीशस्तनुभृतां ।
ऋषीणामार्त्विज्यं
शरणद सदस्याः सुरगणा: ।
क्रतुभ्रेषस्त्वत्तः
क्रतुफलविधानव्यसनिनो
ध्रुवं
कर्तुः श्रद्धाविधुरमभिचाराय हि मखाः ॥ २१ ॥
प्रजानाथं
नाथ प्रसभमभिकं स्वां दुहितरं ।
गतं
रोहिद्भूतां रिरमयिषुमृष्यस्य वपुषा ।
धनुष्पाणेर्यातं
दिवमपि सपत्राकृतममुं ।
सन्तं
तेऽद्यापि त्यजति न मृगव्याधरभसः ।।२२।।
स्वलावण्याशंसा
धृतधनुषमहनाय तृणवत् ।
पुरः
प्लुष्टं दृष्ट्वा पुरमथन पुष्पायुधमपि ।
यदि
स्त्रैणं देवी यमनिरत ! देहार्धघटनात् ।
अवेति
त्वामद्धा बत वरद मुग्धा युवतयः ||२३ ॥
कृशपरिणति
चेतः क्लेशवश्यं क्व चेदं ।
क्व च
तव गुणसीमोल्लङ्घिनी शश्वदृद्धि ।
इति
चकितममन्दीकृत्य मां भक्तिराधात् ।
वरद
चरणयोस्ते वाक्य- पुष्पोपहारम् ।। ३१ ।।
असितगिरिसमं
स्यात्कज्जलं सिन्धुपात्रे ।
सुर-तरुवर
शाखा लेखनी पत्रमुर्वी ।
लिखति
यदि गृहीत्वा शारदा सर्वकालं
तदपि
तव गुणानामीश पारं न याति ।। ३२ ।।
असुर-
सुर-मुनीन्द्रैरर्चितस्येन्दुमौले:
ग्रथितगुणमहिम्नो
निर्गुणस्येश्वरस्य ।
सकलगणवरिष्ठः
पुष्पदन्ताभिधानो ।
रुचिरमलघुवृत्तैः
स्तोत्रमेतत्चकार ।। ३३ ।।
अहरहरनवद्यं
धूर्जटेः स्तोत्रमेतत् ।
पठति
परमभक्त्या शुद्धचित्तः पुमान् यः ।
स भवति
शिवलोके रुद्रतुल्यस्तथात्र ।
प्रचुरतर-
धनायुः पुत्रवान् कीर्तिमांश्च ॥ ३४ ॥
महेशान्नापरो
देवो महिम्नो नापरा स्तुतिः ।
अघोरात्
नापरो मंत्रो नास्ति तत्त्वं गुरोः परम् ।।३५।।
दीक्षा
दानं तपस्तीर्थं ज्ञानंयागादिकाः क्रियाः ।
महिम्नः
स्तव- पाठस्य कलां नार्हन्ति षोडशीम् ||३६ ||
कुसुमदशन-नामा
सर्वगन्धर्वराजः ।
शिशु-शशिधरमौले
देवदेवस्यदासः ।
स खलु
निजमहिम्नो भ्रष्ट एवास्य रोषात् ।
स्तवनमिदमकार्षीत्
दिव्यदिव्यं महिम्नः ।। ३७।।
सुरवर:-
मुनि पूज्यं स्वर्गमोक्षैकहेतुं ।
पठति
यदि मनुष्यः प्राञ्जलिर्नान्यचेताः ।
व्रजति
शिवसमीपं किन्नरैः स्तूयमानः ।
स्तवनमिदममोघं
पुष्पदन्तप्रणीतम् ।। ३८ ।।
आसमाप्तमिदं
स्तोत्रं पुण्यं गन्धवर्लभाषितम् ।
अनौपम्यं
मनोहारि शिवमीश्वर वर्णनम् ||३९ ।।
इत्येष
वाङ्मयी पूजा श्रीमच्छङ्करपादयोः ।
अर्पिता
तेन देवेशः प्रीयतां मे सदाशिवः ॥ ४० ॥
तव
तत्त्वं न जानामि कीदृशोऽसि महेश्वर ।
यादृशोऽसि
महादेव तादृशाय नमो नमः ||४१ ।।
एककालं
द्विकालं वा त्रिकालं यः पठेन्नरः ।
सर्वपापविनिर्मुक्त:
शिवलोके महियते ॥ ४२ ॥ श्री
पुष्पदन्तमुखपङ्कजनिर्गतेन स्तोत्रेण
किल्विषहरेण हरप्रियेण ।
कण्ठस्थितेन पठितेन समाहितेन । सुप्रीणितो भवति भूतपतिर्महेशः ।। ४३ ।।
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत: